ေဆြးေႏြးပြဲက အေတြ႕အႀကံဳ

ဒီကေန႔ ေဆြးေႏြးပြဲရွိလို႔ ေျပာၾကဆိုၾက ေဆြးေႏြးၾကရင္း ဆရာႀကီးတစ္ဦးက ေဆာင္းပါးတစ္ေစာင္ဖတ္ျပတယ္။ ဂ်ာနယ္က ပယ္လိုက္တာတဲ့ ။ ဒါကို ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္က ဖတ္ျပတယ္ ။ အသံေနအသံထားနဲ႔ ။ စာဖတ္ေကာင္းလို႔လားမသိဘူး ။ နားေထာင္ေနရင္း ၾကက္သီးေတာင္ထမိတယ္ ။ အမွန္ေတြခ်ည္းေျပာေနလို႔ေလ။ ဒါနဲ႔ သူမ်ားေတြကိုလည္း မွ်ေ၀ခံစားရေအာင္ ဆိုပီး ေတာင္းလာခဲ့တာေပါ့ ။ blog မွာ စာမေရးျဖစ္တာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ေရးခ်င္ေနတာနဲ႔ သူေရးထားတဲ့အတိုင္း ေရးလိုက္ပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္ေလးက ေနာက္ဘ၀ရွိရင္ ေနာက္ထပ္ျဖစ္ခ်င္တယ္ တဲ့ေလ။ ေနာက္ဘ၀ရွိရင္ ေနာက္ထပ္ျဖစ္ခ်င္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လုပ္သက္ ( ၄၀ ) နဲ႕ ပင္စင္ယူခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းဆရာပါ။ လုပ္သက္တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဘယ္သူေမးေမး ေက်ာင္းဆရာလို႔ အားရွိပါးရွိ ေျပာရတာ သိပ္သေဘာက်ပါတယ္။ ၀င္ေငြနဲ႔တိုင္းၿပီး ဆက္ဆံတတ္တဲ့ ၀န္းက်င္ ၊ ရာထူးၾကည့္ၿပီး ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ မလုပ္လိုတဲ့ သူေတြၾကားမွာေတာင္ က်ဳပ္က မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ပါလို႔ ၿမိန္ၿမိန္ရွက္ရွက္ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေလးစားတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အားမငယ္ဘူး။ စိတ္ဓါတ္မက်ဘူး။ ခုတေလာေတာ့ဗ်ာ ဟိုသူကေျပာလိုက္ ဒီသူကေရးလိုက္ အမ်ားရဲ႕ တံေတြးခြက္မွာ က်ဳပ္တို႔ေက်ာင္းဆရာေတြ ပက္လက္ေမ်ာခဲ့ရတာ ေတြ႕ေတာ့ အေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္ ။ လိပ္ဆိုရင္ ေခါင္းမျပဴ၀ံ့တာ ဒါလားေတြးမိပါတယ္။ ပင္စင္ယူခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ က်ဳပ္နဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ဘူးရယ္လို႔ အျခားသူေတြကို လက္ညိွဳးထိုး လႊဲခ်ဖို႔လဲ စိတ္မကူးပါဘူး ။ ကိုယ္လြတ္ရုန္းတဲ့အထဲမွာ မပါခ်င္ပါဘူး။ ျမန္မာ့ပညာေရး ဒီအေျခအေနအထိ က်ဆင္းေစခဲ့တဲ့ သူေတြထဲမွာ က်ဳပ္လဲ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပါခဲ့တယ္လို႔ ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းဆရာေတြေၾကာင့္ခ်ည္းပဲလားလို႔ ေမးပါရေစ။ ေထာက္ျပေနတဲ့ ျပစ္ခ်က္ေတြကို ျပန္ၾကည့္ရင္ က်ဴရွင္ျပတယ္ ၊ ဂိုက္လုပ္တယ္ ၊ ပစၥည္း ၊ ေငြေၾကးလာဘ္ ယူတယ္လို႔ ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ ရမ္းတာ အမ်ားဆံုးေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ေက်ာင္းဆရာ ထုရဲ႕ ရာႏႈန္းဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ။ ထုထည္အားျဖင့္ ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲ ။ ဒီမယ္ က်ဳပ္တို႔ေတာမွာ စာေနာက္က်လို႔ ညေနေစာင္းထိ အခ်ိန္ပို သင္မိရင္ေတာင္ ႏြားေရတိုက္စရာရွိလို႔ ျပန္ပါရေစ လို႔ ေျပာတဲ့ကေလးေတြ ၊ ေက်ာင္း၀ကေန ခုထိမၿပီးေသးဘူးလား လို႔ လာေအာ္တဲ့ မိဘေတြၾကားမွာ က်ဴရွင္ဆိုတာႀကီးကို လုပ္ခ်င္လဲ လုပ္လို႔မရေၾကာင္း ခင္ဗ်ားတို႔ အသိပါဗ်ာ။ ပါတိတ္၀မ္းဆက္ ေနေနသာသာ သူတို႔ကုိယ္တိုင္ တစ္ထည္စိုလို႔ တစ္ထည္လဲစရာမရွိ ဓားမိုးေတာင္းရင္ေတာင္ ဆန္ျဖဴျဖဴ တစ္ခြက္ ထြက္ပံုမေပၚ ဆိုတာမ်ိဳး ၾကားဖူးမွာပါ။ ေက်းလက္ေတာရြာေတြရဲ႕ ထရံအစုတ္ ၾကမ္းအေပါက္နဲ႔ ေက်ာင္းေလးေတြထဲမွာ ထမင္းထုပ္ပါမလာတဲ့ ကေလးကို ကိုယ့္ထမင္းခ်ိဳင့္တစ္၀က္ခြဲေကၽြးၿပီး တစ္ေန႔ေရလံုးေသာက္ စာသင္ေနတဲ့ ဆရာေတြ ရွိေသးတယ္ဆိုတာ လက္ဆြဲျပခ်င္ပါတယ္။ မိမိအသက္နဲ႔ ဗိုက္ထဲက ကေလးရဲ႕ အသက္ကို မငဲ့ဘဲ ေရထဲပါသြားတဲ့ ကေလးႏွစ္ဦးကို ေရကူးၿပီး လိုက္ဆယ္တဲ့ ေဒၚစိန္ေဌးလို ဆရာမမ်ိဳး ၊သေဘၤာနစ္လို႔ ေဘးလြတ္ရာကူးရင္း ကယ္မယ့္ေလွေတြ႕ေပမယ့္ တပည့္ေလးႏွစ္ဦးပါမလာလို႔ ေရျပင္ထဲျပန္ရွာရာက ေရနစ္ေသခဲ့ရတဲ့ ဆရာမမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့ဘူးပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ေရနစ္ေနတဲ့သူေတြပါဗ်ာ ။ ၀ါးကူလို႔ မထိုးၾကပါနဲ႔ ။ ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာေနတာေတြကို မဟုတ္ဘူးလို႔ ျငင္းေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေက်ရာေက်ေၾကာင္း ေတာင္းပန္တာလဲ မဟုတ္ဘူး။ ေလျပည္ထိုးတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ေစတနာကိုလည္း နားလည္ပါတယ္။ မွားေနၿပီဆိုတာလဲ ႏွစ္အေတာ္ၾကာကတည္းက သတိထားခဲ့မိပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕က ပညာတတ္ႀကီးေတြပါဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ထက္ ပိုသိပါတယ္။ အမွားႀကံဳခဲ့ဖူးမွားပါ။ အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကို ျပဳျပင္ႏိုင္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚတင္ေပးပါ။ ခုေတာ့ ကံကြက္ၾကားၿပီး ငမိုက္သား မုဆိုးေလး နင္ခ်ည္းပဲ ေသေပေတာ့လို႔ ေျပာတာကေတာ့ အမ်ားျပည္သူ ၾကားလို႔မွမေတာ္ပါ။ အျပဳအမူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ အေၾကာင္းရင္းခံ ရွိပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ကို အေျခအေနတစ္ခုကတြန္းပို႔ခဲ့ၾကတယ္။ ခုတစ္မ်ိဳးေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး ေပၚလစီ မူ၀ါဒေတြေၾကာင့္ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အမိန္႔ေတြ အမိန္႔ေတြ ေပးလိုက္ၾကတာ မိမိရဲ႕ တာ၀န္သာျဖစ္သည္ဆိုတာက တစ္မ်ိဳး ၊ မလုပ္ခ်င္ေန ထြက္သြားၾက ၊ လုပ္ခ်င္တဲ့သူေတြ တန္းစီေနတယ္လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္လို ၿခိမ္းေျခာက္ ၊ ဘုရားခန္းက အေရးႀကီးတယ္ဆို ဘုရားခန္း ၊ စံကြက္ရိတ္ရမယ္ဆိုလဲ ရိတ္ ၊ ေသာၾကာေန႔ တစ္ေက်ာင္းလံုး အဂၤလိပ္လို ေျပာရမယ္ဆိုလဲ ေျပာ ၊ ဗံုးခိုက်င္းတူးရမယ္ဆိုလဲ တူး ၊ ကင္းေစာင့္ရမယ္ဆိုလဲ ေစာင့္ ၊ ၾကက္ဆူဆို ၾကက္ဆူ ၊ လူထုစည္းေ၀းပြဲ တက္ရမယ္ဆိုလဲ တက္ ၊ လူႀကီးႀကိဳရမယ္ဆိုလဲ ထမင္းအငတ္ခံ ႀကိဳ ။ ဒါေတာင္ ႏွစ္သိမ့္စကားေျပာဖို႔ မေျပာနဲ႔ အနေႏၱာအနႏၵေလးပါးပဲ ရွိေတာ့တယ္လို႔ အဆံုးစြန္ထိ ပစ္ခ်တာ က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းဆရာေတြ ေနရာေပ်ာက္ခဲ့ရပါတယ္ဗ်ာ။ A ေတြ ၊ B ေတြ ၊ G ေတြ ေပးတဲ့ စစ္ေဆးေရး အဖြဲ႕ေတြ ေခတ္စားလာေတာ့ က်ဳပ္တို႔မွာ သိကၡာဆိုတာ မကပ္ေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းေရွ႕ကားေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဆရာႀကီးက ထီးမိုး ၊ ဆရာ ဆရာမေတြက အိတ္ဆြဲ ၊ ေနာက္က်ရင္ မ်က္မာန္ေတာ္အရွခံ ရတတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ၿပံဳးစိစိ ။ အခ်ဥ္ထုပ္ စားရင္း ျပသမွ်စာရင္းေတြကို ေခါင္းခါေနတဲ့ ႀကီးၾကပ္ကေလးရဲ႕ေရွ႕မွာ ယုန္သူငယ္ဆရာအိုႀကီး ေခၽြးဒီးဒီးက်ခဲ့ဖူးတာ ၊ အျပန္ကို စာအိတ္ေတြထည့္ေပးႏိုင္ဖို႔ ရြာထဲသြား အဆြဲခိုင္းရင္း ရင္ပူခဲ့ရတာ ခုထိ အမွတ္ရတုန္းပါ။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးလို႔ ေအာ္လာေတာ့ ေထြ/လုပ္ေၾကးက ၅ ပံုးေအာက္မွာ မရွိ။ DTEC ေၾကးက ၁၂ သိန္း။ အဲဒီ ဆရာဆရာမေလးေတြကို သူတို႔ေဒသနဲ႔ ေ၀းတဲ့ေနရာေဒသမွာခန္႔ ၊ ေျပာင္းခ်င္ရင္ ၆ ပံုး။ ဒါေတာင္ရိုးရိုးမို႔ ။ ရွယ္ / အိမ္နားကေက်ာင္းဆိုရင္ ထပ္ေပး။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ ခြဲေ၀ထက္ ၂ ဆ ပိုေနလဲ ကိစၥမရွိ ။ VIP ဆိုၿပီး ပို႔လိုက္တာပါပဲ။ လယ္ထဲမွာသာ မေအာင္ျမင္ခဲ့တာ ။ က်ဳပ္တို႔ ပညာေရးေလာကမွာေတာ့ ၂ သီးစား ၃ သီးစား ေတြ သိပ္ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ဆရာမေလးေတြက ကုန္ေငြကို ဘယ္လိုရွာမလဲ။ တိတ္တိတ္ပုန္း က်ဴရွင္ ၊ ဂိုက္ ၊ ၀ိုင္း ၊ မလုပ္သင့္တာ လုပ္ၾကေရာ။ က်ဳပ္ အျပစ္ေတြ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္ ။ ဂ်ာေအးကို သူ႔အေမရိုက္တဲ့ သံသရာ ဒီလို ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္လို႔ ေျပာတာပါ။ အျပစ္ေတြ ေျပာလို႔ ေကာင္းလာၾကမယ္ဆိုရင္ ေအာက္ေျခကက်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းဆရာေတြ စုၿပီး အသံမစဲပြဲ က်င္းပေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ကို ျပဳျပင္ခြင့္ ေပးၾကပါ။ ပညာေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ ေျပာေရးဆိုခြင့္ေပးၾကပါ။ လက္ေတြ႕က်တဲ့နည္းလမ္းေတြ ခ်မွတ္ႏိုင္ဖို႔ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အသံေတြကို နားေထာင္ေစခ်င္ပါတယ္ ။ လယ္ယာကစၥကို လယ္သမားထက္ ဘယ္သူမွ ပိုမသိႏိုင္ပါဘူး။ အလုပ္သမားကိစၥကို အလုပ္သမားအသိဆံုးပါ။ အလားတူ ပညာေရးကိစၥမွာလည္း လက္ေတြ႕သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ဆရာေတြ ၊ သင္ၾကားခံေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြထက္ ဘယ္သူမွ ပိုမသိႏိုင္ပါဘူး။ အေျခခံ အက်ဆံုးျဖစ္တဲ့ မူလတန္းအဆင့္ ေဆြးေႏြးပြဲ သီးသန္႔လုပ္ေပးၾကပါ။ မူလတန္းဆရာေတြ စာတမ္းဖတ္ပါရေစ။ ထာ၀ရေက်ာင္းသားႀကီးျဖစ္ေအာင္ သင္ယူမႈပတ္၀န္းက်င္ကို ဖန္တီးေပးၾကပါ။ ပညာေရးေကာလိပ္ေတြမွာ သင္ခန္းစာေတြထက္ ပညာေရးဒႆနေတြ သင္ျပနည္းေတြကို ပိုသင္ေပးၾကပါ။ လက္ေတြ႕ေလ့က်င့္ရတဲ့ တန္းျပကိုလည္း ေလ့က်င့္ေရးေက်ာင္းေတြမွာ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ႀကီးႀကီးၾကပ္ၾကပ္ ဆင္းၾကပါေစ။ မ်က္ႏွာလႊဲ ခဲပစ္ လုပ္မပစ္ၾကပါနဲ႔။ ေက်ာင္းဆရာဆိုတာ တိုက္မေဆာက္ ကားမစီးႏိုင္မွန္း မလုပ္ခင္ကတည္းက သိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆန္အိုးထဲ ဆန္ရွိဖို႔၊ ဆီအိုးထဲ ဆီရွိဖို႔ ေတာ့ ျဖည့္ေပးၾကပါ။ က်ဳပ္တို႔ သားသမီးေတြရဲ႕ ဟင္းဖိုးထဲကေတာ့ ဟို ရံပံုေငြ ၊ ဒီရံပံုေငြ ၊ ဟိုေၾကး ၊ ဒီေၾကး ေတြ ေလွ်ာ့ၾကပါေတာ့။ ပညာေရးရံုးေတြကိုလည္း စရိတ္ျပည့္ျပည့္၀၀ ေပးၾကပါ။ ဒါမွ က်ဳပ္တို႔လစာထဲက ၂% ၃% အျဖတ္မခံရမွာပါ။ ငါက ေရွ႕တန္းက ကန္ရလို႔ ၊ ဂိုးေစာင့္ရလို႔ နဲ႔ေတာ့ မခြဲျခားၾကပါနဲ႔ ။ Team Work အေရးႀကီးပါတယ္။ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားတတ္တဲ့ ၊ ျပႆနာကို မိမိဘာသာ ေျဖရွင္းနိုင္တဲ့ တီထြင္ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ၊ အမ်ားအက်ိဳး ႏိုင္ငံအက်ိဳး ေမွ်ာ္ကိုးတတ္တဲ့ လူ႔အရင္းအျမစ္ေတြ တကယ္ေပၚေပါက္လာေစခ်င္ရင္ လက္ရွိ စစ္ေဆးတိုင္းတာ ေနတဲ့ စနစ္ေတြကို အစားထုိး ျပဳျပင္ေပးပါ။ Top Ten ေတြ ၊ ဂုဏ္ထူးေတြ ၊ အမွတ္ေတြနဲ႔ ကေလးေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို မသတ္မွတ္ၾကပါနဲ႔။ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈကို အလြန္အမင္းအားေပးတဲ့ တန္ဖိုးထားမႈေတြကို ေလွ်ာ့ၾကပါ ။ ဒီလိုဆိုရင္ ပညာေရးရည္မွန္းခ်က္ကို ဖ်က္ေနတဲ့ အဓမၼ က်ဴရွင္ေတြ အလိုလို ေလ်ာ့သြားမွာပါ။ တစ္ခ်ိန္က ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးဟာ အာရွမွာ ထိပ္ဆံုးကရွိခဲ့ပါတယ္ ။ စာတတ္ေျမာက္မႈႏႈန္းဟာ အခ်ိဳ႕ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြထက္ ျမင့္မားခဲ့ပါတယ္။ ေခတဲ့သူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အနာဂတ္ ျမန္မာ့ပညာေရးကို က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းဆရာေတြ ေခၽြးနဲ႕ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ပါရေစ။ ဆရာထုကို ကၽြဲကူးေရပါ တစ္ဆက္တည္း ပန္ၾကားလိုတာကေတာ့ ကိုလိုနီေခတ္က အမ်ိဳးသားေက်ာင္းဆရာေတြကို နမူနာယူၾကပါ။ စြမ္းေဆာင္ရည္ျမင့္မားဖို႔ ကိုယ္တုိင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။ ကမၻာ့သမိုင္းမွာ ေယးနား ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်မႈ ( Disaster of Jena ) ဆိုတာ အထင္အရွားရွိခဲ့ပါတယ္။ နပိုလီယံေခတ္ ၁၈၀၆ ခုႏွစ္ ပရပ္ရွားေတြနဲ႔ ျပင္သစ္ေတြ တိုက္တဲ့အခါ ေယနားၿမိဳ႕ စစ္ပြဲမွာ ပရပ္ရွားေတြ အတံုးအရုန္း က်ဆံုးၾကပါတယ္။ အဲဒီ အရွံဳးဟာ ပရပ္ရွားေတြရဲ႕ ဇာတိမာန္ကို လႈပ္ႏႈိးခဲ့ပါတယ္။ ပညာေရးစနစ္ကို ျပင္လိုက္တယ္။ ဉာဏ္ပညာထက္ျမက္လာတယ္။ တာ၀န္သိတတ္လာတယ္။ ညီညြတ္လာတယ္။ အဲဒီအက်ိဳးေတြေၾကာင့္ ၆၄ ႏွစ္ အၾကာ ( ၁၈၇၀ ) မွာ ျပင္သစ္ကို ျပန္ႏိုင္သြားတယ္။ အဲဒီ စစ္ပြဲကို သမိုင္းက ဘယ္လိုေခၚလဲဆိုေတာ့ ပရပ္ရွားေက်ာင္းဆရာေတြရဲ႕ ေအာင္ပြဲ ( Victory of Prussian School Master ) လို႔ ေခၚပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔လည္း တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျမန္မာေက်ာင္းဆရာမ်ားရဲ႕ ေအာင္ပြဲ ဆိုတာကို ျပႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုရရင္ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို ေထာက္ျပေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ရွဳခင္းေတြကိုလဲ ပိုျမင္လာပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ဘက္က ရွဳေထာင့္ေတြကို ထုတ္ျပခ်င္လို႔ ဒီစာစု ျဖစ္လာတာပါ။ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ ဘယ္၀ါ့ေၾကာင့္ ဆိုတာထက္ တစ္ခုခုကို ျပခ်င္ရင္ မိမိကိုယ္ကို အရင္ျပင္ ဆိုတဲ့ ရိုးစင္းတဲ့ စကားေလးကို ဗဟုိျပဳၿပီး ပညာေရးကို ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးရဲ႕ ကိစၥ ၊ မိဘေတြရဲ႕ ကိစၥ ၊ လူတစ္စုရဲ႕ ကိစၥ အျဖစ္နဲ႔ မစဥ္းစားၾကဘဲ အမ်ိဳးသားေရးအျဖစ္ စၾကည့္ၾကပါစို႔လား။ ေၾသာ္ ေမ့လို႔ ။ က်ဳပ္က ပင္စင္စားျဖစ္လို႔ မလုပ္ရတိုင္း သူမ်ားေတြကို အတင္းတိုက္တြန္းေနတာလို႔လည္း မထင္နဲ႔ေနာ္။ ၂၀၁၀ ထဲက ပင္စင္ရခဲ့ေပမယ့္ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ေတာ့ ပင္စင္မေပးခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးတာ၀န္က်ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းမွာပဲ လုပ္အားေပးဆရာအျဖစ္ အခ်ိန္မွန္ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းပါ။ သက္ေသာင့္သက္သာေတာ့ မထင္ပါနဲ႔ ။ ေနတဲ့ေနရာနဲ႔ ၉ မိုင္ေ၀းပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာဘ၀ကို ျမတ္ႏိုးတယ္ ။ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ရတာကို ဂုဏ္လည္းယူတယ္။ ထပ္ေျပာလိုတာက ေနာက္ဘ၀ရွိရင္လည္း ေနာက္ထပ္ျဖစ္ခ်င္ပါေသးတယ္လို႔ ပါဘဲ။ စိုးသိမ္း ( က်ီးေတာ ) မိတ္ေဆြတို႔ ဖတ္ၿပီးရင္ ေ၀ဖန္ အႀကံေပးၾကပါေနာ္ ။ အခ်ိန္ေပးၿပီးဖတ္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။ အားလံုး ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

ဘာေတြကြာျခားေနတာပါလဲ

မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ( ၁၉ ) ရက္ေန႔တြင္ Amaki High School(JP) သို႔သြားေရာက္၍ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားျဖင့္ သင္ၾကားရမည့္အဖြဲ႕တြင္ မိမိပါ၀င္ေၾကာင္း Prof: Thembi(ေတာင္အာဖရိက) မွ ေခၚေျပာပါသည္။ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ ႏွစ္ပတ္ခန္႔ရပါသည္။ သို႔အတြက္ ( ၁၇ ) ရက္ေန႔မွာ တစ္ေနကုန္ပင္ပမ္းခဲ့ရပါသည္။ ဓါတ္ခြဲခန္းအတြင္း လက္ေတြ႕စမ္းသပ္မႈမ်ားျပဳလုပ္ျခင္း ၊ လိုအပ္ေသာ Chemical မ်ား ျပင္ဆင္ထုတ္ပိုးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ရပါသည္။ ည ( ၁ း ၃၀ ) နာရီတြင္ အၿပီးသတ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ( ၂ း ၀၀ ) နာရီ တိတိတြင္ ေက်ာင္းမွ အေဆာင္သို႔ျပန္ခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္း၀င္းဂိတ္ေရွ႕တြင္ လမ္း ( ၃ ) ခြ မီးပိြဳင့္တစ္ခုရွိပါသည္။ ဉာဥ့္နက္ေနၿပီျဖစ္၍ ေက်ာင္းသား(၃) ဦးႏွင့္ တကၠစီတစ္စီးကို မီးပြိဳင့္၌ ရပ္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ မိမိမွာလည္း လမ္းျဖတ္ကူးရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရပ္ေစာင့္ေနပါသည္။ နက္ခ်ိန္ လူ(၄)ဦးႏွင့္ တစီတစ္စီးသာ ရွိေသာ္လည္း မည္သူမွ် ျဖတ္မကူးခဲ့ၾက။ ခဏၾကာေသာအခါ မွာ ၎အတြက္ မီးစိမ္းသြားသျဖင့္ ေမာင္းထြက္သြားခဲ့သည္။ မိမိတို႔လည္း မီးစိမ္းမွ ျဖတ္ကူးခဲ့ၾကသည္။ ( ၂၄ ) နာရီဆိုင္တြင္ စားစရာအခ်ိဳ႕၀ယ္ယူကာ အေဆာင္သို႔ျပန္ခဲ့သည္။ ေရခ်ိဳး စားေသာက္၍ စိတ္ခ်မ္းသာစြာ အိပ္စက္ အနားယူႏိုင္ခဲ့၏။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ( ၂၄ ) ရက္ ည ( ၈ း ၁၅ ) နာရီတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ျပည္လမ္းရွိ Junction Square သို႔ စားစရာႏွင့္ ဆပ္ျပာ၀ယ္ရန္ သြားခဲ့၏။ မိမိမွာ ပညာေရးတကသိုလ္ဘက္မွ လာရသျဖင့္ လမ္းျဖတ္ကူးရန္ လူကူးမ်ဥ္းသို႔ သြားခဲ့ပါသည္။ မ်ဥ္းက်ားသို႔ ေရာက္ခ်ိန္ မီးနီေနေသာေၾကာင့္ ရပ္ေစာင့္ေနခဲ့ပါသည္။ မီးစိမ္းေသာအခါတြင္လည္း မည္သည့္ကားမွ် မရပ္ၾက။ ေနာက္ေန႔ နံနက္တစ္ေခါက္သြားေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုနည္းတူစြာပင္.... ကဲ ...... မွတ္ကေရာ ။ ။ လူခ်င္းတူၾကေပမင့္ ......

Malware ရွိေတာ့ဘူး

သူမ်ားေတြ ေျပာၾကလို႔ ဘေလာ့ေတြ ၀ဲကိုက္လို႔ဆိုလား ။ အဲဒါနဲ႔ ဒီေန႔ စစ္ၾကည့္လိုက္တာ ။ ခုေတာ့ ရွိေတာ့၀ူး ။ အားလံုးအိုလေက သြားပါၿပီ ။

ျပည္ေထာင္စုေန႔

ပင္လံုေက်ာက္တိုင္

ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀ တတိယတန္းေက်ာင္းသားဘ၀ မွသည္ ယခုအခ်ိန္အထိ ဖတ္မွတ္သိရွိခဲ့ရေသာ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားမွ ျမန္မာတို႔ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၾကေသာစာခ်ဳပ္မ်ားစြာရွိခဲ့ၾကသည္။ ၁၈၂၄ ခုႏွစ္ ဘႀကီးေတာ္(စစ္ကိုင္းမင္း) လက္ထက္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္တြင္ စတင္ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ပထမ အဂၤလိပ္-ျမန္မာစစ္ပြဲ အတြက္ ၁၈၂၆ ခုႏွစ္ ရႏၱပိုရ္စာခ်ဳပ္ မွ ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းတြင္ အထူးအေရးပါခဲ့ေသာစာခ်ဳပ္မ်ားစြာအနက္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္သည္ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အထူးအေရးပါေသာ စာခ်ဳပ္ျဖစ္ေလသည္။

တတိယ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ စစ္ပြဲအၿပီး ျမန္မာတို႔ သူ႔ကၽြန္ဘ၀သို႔ လံုးလံုးက်ေရာက္ခဲ့ရသည္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္း သိရွိၾကၿပီးျဖစ္သည္။ သူတစ္ပါးဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈကို မခံခ်င္ေသာ မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာသူရဲေကာင္းမ်ားစြာတို႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အသက္ေသြးေခၽြးတို႔ ေပးဆပ္ခဲ့ၾကရသည္။ ကခ်င္ ၊ ကယား ၊ ကရင္ ၊ ခ်င္း ၊ မြန္ ၊ ဗမာ ၊ ရခိုင္ ၊ ရွမ္း စတဲ့ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံုတို႔ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ့ၾကသည္ ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာလူငယ္တို႔ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈျဖင့္္ ဂ်ပန္တို႔ႏွင့္ပူးေပါင္းကာ အဂၤလိပ္တို႔ကို ျမန္မာေျမေပၚမွ စြန္႔ခြာေစႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေပတည့္ ဂ်ပန္တို႔သည္လည္း ျမန္မာတို႔အေပၚ မတရားႏွိပ္ဆက္ညွင္းပမ္းခဲ့ၾကေပသည္။ ဂ်ပန္တို႔ကိုလည္း ျမန္မာေျမေပၚမွ စြန္႔ခြါေစႏိုင္ခဲ့သည့္ေနာက္ ျမန္မာျပည္ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးရရန္အတြက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတို႔ အပတ္တကုတ္ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ့ၾကသည္။

အဂၤလိပ္တို႔က လြတ္လပ္ေရးေပးရာတြင္ ျပည္နယ္ ျပည္မ ခြဲျခားလိုသည္။ ျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျပည္နယ္ျပည္မ မခြဲျခားဘဲ တစ္စည္းတစ္လံုးတည္း လြတ္လပ္ေရးကို ရယူလိုၾကသည္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဇႏၷ၀ါရီလ ၂၀ ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ေရႊတိဂံု အလယ္ပစၥယံလူထု အစည္းအေ၀းပြဲ၌ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုင္းရင္းသားအားလံုးလက္တြဲ၍ လြတ္လပ္ေသာ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံထူေထာင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကသည္။


အလယ္ပစၥယံ လူထုအစည္းအေ၀း

၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဇႏၷ၀ါရီလအတြင္းမွာပင္ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း ၊ ပင္လံုၿမိဳ႕တြင္က်င္းပေသာ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားညီလာခံသို႔ ျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ေသာ သခင္ႏု ၊ ဦးဘဂ်မ္း ႏွင့္ မန္းဘခိုင္တို႔ တက္ေရာက္ကာ အဂၤလိပ္တို႔ ၀ါဒျဖန္႔မႈေၾကာင့္ေတြေ၀နားေယာင္ေနေသာ ရွမ္းအမ်ိဳးသားမ်ားအားရွင္းလင္းေျပာဆိုခဲ့ၾကသည္။


အဂၤလန္သို႔ သြားေရာက္စဥ္က

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇႏၷ၀ါရီလတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္ေသာ ျမန္မာကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ အဂၤလန္သို႔သြားေရာက္၍ ျမန္မာ့့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အေရးဆိုၾကရာ အဂၤလိပ္တို႔က ေတာင္တန္းေဒသမ်ားက ျပည္မႏွင့္ပူးေပါင္းရန္သေဘာတူပါက တၿပိဳင္တည္း လြတ္လပ္ေရးေပးမည္ဟုေျပာဆိုကာ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီ စာခ်ဳပ္ ကို ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္အဖြဲ႔တို႔ ျမန္မာျပည္သို႔ျပန္လည္ေရာက္ရွိကာ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၈ ရက္ေန႔တြင္ ပင္လံုညီလာခံသို႔တက္ေရာက္၍ ျပည္နယ္ႏွင့္ေတာင္တန္းေဒသမ်ား ပူးေပါင္းေရးကို ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၁ ရက္ေန႔ညတြင္ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံုတုိ႔ ညီညြတ္မႈရရွိခဲ့ၾကသည္။ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔ နံနက္ ၁၀ နာရီတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ေတာင္တန္းေဒသ ကိုယ္စားလွယ္ (၂၁) ဦး တို႔ ျပည္နယ္ျပည္မပူးေပါင္းေရး သေဘာတူေသာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို႔ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္မႈကို ျပသႏိုင္ခဲ့ေသာ ထုိေန႔ ( ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔ ) ကို “ ျပည္ေထာင္စုေန႔ ” ဟု ေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကသည္မွာ ယေန႔ထိတိုင္ျဖစ္ေလသည္။


တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္အတူ


တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္အတူ


ပင္လံုစာခ်ဳပ္


ပင္လံုစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ေရးထိုးေနစဥ္

ျပည္ေထာင္စုေန႔ကို ႏိုင္ငံေတာ္ရံုးပိတ္ရက္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳကာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း အခမ္းအနားမ်ားက်င္းပခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ႏွင့္ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ မ်ားတြင္ ျပည္ေထာင္စုေန႔ အခမ္းအနားကို ပင္လံုၿမိဳ႕၌ က်င္းပခဲ့ၿပီး ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္မွစတင္၍ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပခဲ့ၾကသည္။ ျပည္နယ္အသီးသီးမွ ဧည့္သည္ေတာ္ကိုယ္စားမ်ားတက္ေရာက္၍ တခမ္းတနားက်င္းပကာ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ အကမ်ားျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖၾကသည္။ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္မွစတင္၍ ျပည္ေထာင္စုအလံကို အလွည့္က်ျပည္နယ္မ်ားမွ ျပည္ေထာင္စုေန႔ အခမ္းအနားက်င္းပခ်ိန္အမီ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေဆာင္ကာ ႏိုင္ငံေတာ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လက္သို႔ အပ္ႏွင္းခဲ့ၾကသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးသမိုင္းတြင္ အထူးအေရးပါေသာ လြတ္လပ္ေသာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္မႈကို သက္ေသထူ အုတ္ျမစ္ခ်ႏိုင္ခဲ့ေသာ “ ျပည္ေထာင္စုေန႔ ” ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔ ကား ျမန္မာျပည္သား တိုင္းရင္းသားညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမအားလံုး မေမ့မေလ်ာ့အပ္ေသာ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ျဖစ္ေပသည္။

ကိုးကားခ်က္မ်ား

၁ ။ ပီတိ ဘေလာ့
၂ ။ ျပည္ေထာင္စုေန႔ Myanmar online
၃ ။ ဓါတ္ပံုမ်ားကို Online မွ ကူးယူထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

Assessment ရဲ႕အေရးပါပံု

ဒီကေန႕ ေက်ာင္းမွာ ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သတိထား သတိခ်ပ္ႏိုင္ေစရန္ ရည္ရြယ္၍ မွ်ေ၀ေရးသားလိုက္ပါတယ္ ။

ေျပာခ်င္တာေလးကေတာ့ Assessment အေၾကာင္းေလးပါ ။ ျမန္မာလို အကဲျဖတ္ျခင္း လုိ႔ ေျပာလို႔ရမယ္ထင္ပါတယ္ ။
ဒီအေၾကာင္းအရာေလးကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အျခားႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းသား(၂) ဦး ရယ္ ပေရာ္ဖက္ဆာရယ္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတာပါ။
ပထမ Assessment ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ ၊ Assessment ရဲ႕ မတူညီတဲ့ ပံုစံမ်ားကို ပေရာ္ဖက္ဆာက ေျပာျပ ေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္ ။
အဲဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔(၃) ေယာက္ လက္ေတြ႕သင္ၾကားဖို႔ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ Heat Conductivity ဆိုတဲ့ Lesson Plan ေလးကို Assess လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္ ။
ပထမဦးစြာ ဆရာ့အခန္းက႑ကို Assess လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္ ။ ၿပီးမွ သင္ယူသူမ်ားအခန္းက႑ ကို Assess လုပ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္ ။
ဆရာ့အခန္းက႑ကို Assess လုပ္ေတာ့ Introduction အပိုင္းမွာတင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ Lesson Plan ဟာ သံုးလို႔မရျဖစ္သြားပါတယ္ ။ ဒီေတာ့ ဒီ Lesson Plan ကို ဆက္ၿပီး Assess လုပ္စရာမလိုေတာ့ဘူးေလ ။ ဒီေနရာမွာတင္ က်ဆံုးသြားၿပီကိုး ။
ဒီ Lesson Plan ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ (၃)ေယာက္ ၃ ပတ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူျပင္ဆင္ခဲ့ၾကတာပါ ။ Experiment မ်ားကိုလည္း ေသခ်ာ လုပ္ထားခဲ့တာပါ ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အျပန္အလွန္ စမ္းသပ္သင္ၾကားၾကည့္ခဲ့ၾကပါတယ္ ။ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ခုလို Assess လုပ္ၾကည့္တဲ့ အခါ Introduction အပိုင္းမွာတင္ မိမိတို႔ေပးခ်င္တဲ့ Massage မ်ား ၊ ဥပမာမ်ားဟာ သင္ယူသူမ်ားအတြက္ မရွင္းလင္းတဲ့ ရွဳတ္ေထြးေစႏိုင္တဲ့ ဥပမာျဖစ္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ခဲ့ၾကရ ပါတယ္ ။
ဒါေၾကာင့္ Lesson Plan တစ္ခုကို ျပင္ဆင္တဲ့အခါ သင္ခန္းစာနဲ႔ အံ၀င္ခြင္ၾကျဖစ္မယ့္ အခ်ိတ္အဆက္မိေနေစမယ့္ ဥပမာမ်ား ၊ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုသာ အသံုးျပဳၿပီး ျပင္ဆင္သင့္ပါတယ္ ။
ဥပမာအားျဖင့္ Introduction အပိုင္းမွာ သင္ယူသူမ်ားသိရွိၿပီးသားအေၾကာင္းအရာေတြကို ျပန္လွန္ေဆြးေႏြးၾကရင္း ေနာက္ထပ္ရရွိလာမယ့္ ဗဟုသုတအသစ္မ်ားကို ထိမိေအာင္ခ်ိတ္ဆက္ေပးႏိုင္မယ့္ ဥပမာမ်ား ၊ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အသံုးျပဳသင့္ပါတယ္ ။

ဒါေၾကာင့္မို႔ ဆရာ/ဆရာမမ်ား အေနျဖင့္ မိမိတို႔ရဲ႕ သင္ၾကားသင္ယူမႈလုပ္ငန္းအတြက္ ျပင္ဆင္ထားေသာ Lesson Plan မ်ားကို မသင္ၾကားမီ မိမိကိုယ္တုိင္ Assess လုပ္ရမွာျဖစ္သလို အျခားသူမ်ားကလည္း Assess လုပ္ေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္ ။ ဒါမွ သင္ၾကားသင္ယူမႈလုပ္ငန္းမ်ားမွာ သင္ခန္းစာရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ထိမိေပါက္ေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား ။

တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္

တန္ေဆာင္တိုင္ညေလးမွာ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ေစဖို႔ မုန္႔လံုးေရေပၚလည္းလံုးရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ တစ္ေတြ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္တဲ့ တန္ေဆာင္တိုင္ အမွတ္တရ စတိတ္ရိႈးေလးကိုလည္း အားေပးနားဆင္ ၾကပါအုန္းေနာ္။

ကိုဧည့္သည္ရဲ႕ လတန္ေဆာင္တိုင္ေလးနဲ႔ စတင္ဖြင့္လွစ္လိုက္ပါတယ္ေနာ္ ။



ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မွာကေတာ့ Jumon ရဲ႕ ခ်စ္သူ႔ဆြဲအား သီခ်င္းေလးကို နားဆင္ခံစားေပးပါ ေရႊပြဲလာ ။



ယခုတစ္ဖန္ဆက္လက္ပီး chindwinthu ရဲ႕ အလွကမၻာေျမဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကို နားဆင္ၾကည့္ၾကပါ ခင္ဗ်ာ ။



ယခုတစ္ဖန္ဆက္လက္ပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ မြန္မင္းသားေလး ရဲ႕ ၀ါဆိုမိုးဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကို နားဆင္ခံစားၾကည့္ပါဦး ခင္ဗ်ာ ။



ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ခ်စ္ညီမေလး လံုးလံုးရဲ႕ အျပာေရာင္ခ်စ္ည ဆိုတဲ့သီခ်င္းေလး ကို ခံစားနားဆင္ၾကည့္ပါဦး ခင္ဗ်ာ ။



အားေပးနားဆင္ခဲ့ၾကတယ္ ေရႊပြဲလာ ပရိတ္သတ္အေပါင္း မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စံုၾကပါေစ ။ ေကာင္းေသာညေလးပါခင္ဗ်ာ ။
မွတ္ခ်က္ ။ ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ အမွတ္တရ အျဖစ္ ေရးသားတင္ဆက္ပါသည္ ။ သီခ်င္းမ်ားကို singforyou.net တြင္ သီဆိုၿပီး ေဒါင္းထားျခင္းျဖစ္ပါသည္ ။

အခ်စ္ဆိုတာ... ေတြးစရာလား.........

အရာရာကို မၿငိဳျငင္
သူလိုခ်င္တာ အကုန္ေတြး
ခြင့္လႊတ္ေပးတာ အခ်စ္လား ....
အရာရာကို အျပစ္ျမင္
သူျဖစ္ခ်င္တာ အကုန္ေတြး
အူတုိေပးတာ အခ်စ္လား ....
ခြင့္လႊတ္ေတာ့လည္း ရင္နာရ
အူတိုေတာ့လည္း ေၾကကြဲရ
ဘယ္အရာမွ ေကာင္းက်ိဳးမေပး
အခ်စ္ဆိုတာ ေတြး ... ေတြး ... ေတြး ... ။ ။