ဆရာမ သို႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ(၃)

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ေသာၾကာေန႔ေလ ။ ဆရာမ နဲ႕ ညွိႏိႈင္းၿပီး အတန္းေတြ ခြဲယူခဲ့ပါတယ္ ။
တစ္ေနကုန္ မနားရပါဘူး ဆရာမ ရယ္ ။ လူက နည္းေပမယ့္ အတန္းက ၃ ခု ဆိုေတာ့ အတန္းတစ္တန္းကို သင္ ။ ေလ့က်င့္ခန္းေပး ။ ေနာက္တစ္တန္းကို ဆက္သင္နဲ႕ ။ ေန႔လည္ေက်ာင္းဆင္း ထမင္းစားျပန္မွ ထိုင္ရပါတယ္ ဆရာမရယ္ ။
ညေန ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ကေလးေတြ နဲ႕ အေတာ္အသင့္ရင္းႏွီးသြားၿပီဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ ေရခ်ိဳးရေအာင္ အားလံုးကို ေခၚလိုက္ပါတယ္ ။ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေခ်း(ဂ်ီး)တြန္း ၊ ဆပ္ျပာတိုက္ လုပ္ေပးရတာ ။ ၅ နာရီေလာက္မွ အားလံုးၿပီးပါတယ္ ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေလးေတြက ဆပ္ျပာတိုက္ရမွာကို ေၾကာက္ေနၾကေသးပါတယ္ ။ အားလံုးၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ေရခ်ိဳးပါတယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေပ်ာ္ေနပါတယ္ ဆရာမ ။

စေနေန႔ ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကိုခဏျပန္ပါတယ္ ။ ဘာမွ အဆင္သင့္ပါမလာဘူးေလ ။ ဒါေၾကာင့္ လိုအပ္တာေလးေတြ ျပန္ယူဖို႔ေပါ့ ။ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ဆီ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ႕အႀကံဳေလးကို သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြကို ေျပာျပပါတယ္ ။
ေျပာျပၿပီး သူတို႔ကုိ တတ္ႏိုင္သေလာက္ လွဴၾကပါဆိုေတာ့ စာအုပ္ ၊ ခဲတံ ၊ ခဲဖ်က္ ၊ ေပတံ စတဲ့ စာေရးကိရိယာ အခ်ိဳ႕ ရပါတယ္ ။ အိမ္ကလည္း ေက်ာက္သင္ပုန္း ၊ အ၀တ္အစားအခ်ိဳ႕ကို ျပန္ရင္ ယူသြားဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေပးထားပါတယ္ ။

အဲဒီေက်ာင္းမွာ ေနသမွ်တစ္ႏွစ္တာပတ္လံုး ကၽြန္ေတာ္ ကေလးေတြကို ေရခ်ိဳးခ်ိန္ ၊ အိမ္အလုပ္လုပ္ဖို႔အခ်ိန္ ၊ ကစားခ်ိန္ ၊ စာၾကည့္ခ်ိန္ ၊ ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္ ဗီြဒီယိုၾကည့္လို႔ရတယ္ စသျဖင့္ အခ်ိန္ေလးေတြ သတ္မွတ္ေပးၿပီး သူတို႔ေလးေတြကို လမ္းျပေပးခဲ့ပါတယ္ ဆရာမ ။ အိပ္တဲ့အခ်ိန္ပဲ သူတို႔မိဘေတြနဲ႕အတူေနပါတယ္္ ။
ေနာက္ၿပီး အေျပာအဆို အေနအထိုင္ က အစ အကုန္သင္ေပးရပါတယ္ ဆရာမ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔အတြက္ အခ်ိန္ျပည့္ေပးထားပါတယ္ ။ သူတို႔အိပ္ဖို႔အိမ္ျပန္မွ ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္ျဖစ္ပါတယ္ ဆရာမ ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အတူအိပ္ပါတယ္ ။ ညဘက္က်ေတာ့လည္း ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ခဲ့ရပါဘူးဆရာမရယ္ ။ သူတို႕ကို ေစာင္ထၿခံဳေပး ၊ ျခင္ေထာင္အျပင္ေရာက္ေနရင္ ျပန္ထည့္ လုပ္ေပးေနရပါတယ္ ။ ဒါကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ေနမိပါတယ္ ဆရာမ ။

ေက်ာင္းေလးကိုလည္း တတ္ႏိုင္သမွ်ျပင္ဆင္ပါတယ္ ။ အားလံုးကို စည္းရံုးႏိုင္ခဲ့လို႔ ပ်ဥ္ေထာင္ၿပီးကာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္ ။ ေက်ာင္းဆိုင္းဘုတ္ေလးလဲ ေကာင္းမြန္ေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္ ။ ေက်ာင္းမွာ အိမ္သာလည္း ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္ ။
ရြာလူႀကီးအိမ္မွာလည္း သူတို႔အိမ္ရဲ႕ အိမ္မႈကိစၥေတြ ၀ိုင္းကူလုပ္ေပးရင္း မိသားစုလို ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္ ဆရာမ ။

ဒီလိုနဲ႕ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလမွာ ေျပာင္းမိန္႕က်ပါတယ္ ။
အမိန္႔စာေရာက္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး ။
ရြာကို စစ္ေၾကာင္းေရာက္လာတဲ့ေန႔ စစ္ေၾကာင္းမွဴးက ဆရာ ေျပာင္းေရြ႕မိန္႕က်ထားၿပီလို႔ ေျပာေတာ့မွ သိရပါတယ္ ။
အဲဒီအခါမွ ရြာလူႀကီးက သူ႕ဆီကို ေရာက္ေနတာ ၁ ပတ္ေလာက္ရွိၿပီလို႔ေျပာပါတယ္ ။
အဲဒီက်မွ သိတာပါ ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိပါတယ္ ဆရာမ ရယ္ ။

သူဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလိုလုပ္တာလည္းဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္လိုက္တယ္ေလ ။
ကၽြန္ေတာ္ေျပာင္းသြားမွာကို သူတို႕စိုးရိမ္ေနၾကတယ္ ဆရာမ ။
ကၽြန္ေတာ့္ကို သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ေနၾကတယ္ေလ ။
ေနာက္ၿပီး ႏွေျမာေနၾကတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲဒီမွာ ေနသမွ်အခ်ိန္ေလးမွာ သူတို႕ဆီက ဘာအခြင့္အေရးမွ မယူခဲ့ပါဘူး ။
ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကပဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ပါတာကိုး ။

၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၁၀ ရက္ေန႔ ၊
ဒီေန႔ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ အတြက္ အလြန္၀မ္းနည္းခဲ့တဲ့ေန႔ ။ ပီတိေတြ ေ၀ျဖာခဲ့ဆံုးေန႔ေလးပါ ဆရာမ ။
ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ မနက္ မိုးလင္းကတည္းက ရြာလူႀကီး အိမ္၀ိုင္းထဲမွာ တစ္ရြာလံုးက လူႀကီးလူငယ္ ၊ အပ်ိဳလူပ်ိဳ ၊ ေယာက်ၤားမိန္းမ အားလံုး ေရာက္ေနၾကေလရဲ႕ ။ အိမ္၀ိုင္းတစ္ခုလံုး အျပည့္ပါပဲ ။( ခုေရးေနရင္း ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္က်ေနပါတယ္ ဆရာမ ။ ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ အတြက္ ၅ ႀကိမ္ေျမာက္ မ်က္ရည္က်ျခင္းပါ ။ )
ကၽြန္ေတာ္က အစည္းအေ၀းရွိလို႔ လာၾကတယ္မွတ္လို႔ ။
အဲဒီအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းၾကမ္းစားၿပီးေတာ့ ရြာလူႀကီးနဲ႔ စကားေျပာရင္း ေရေႏြးၾကမ္းထိုင္ေသာက္ေနပါတယ္ ။
ခဏေနေတာ့ လူငယ္ေတြေရာ ကေလးေတြပါ အိမ္ေပၚတက္လာၾကပါတယ္ ။
အိမ္ေအာက္မွာေတာ့ လူႀကီးေတြက ေစာင့္ေနၾကပါတယ္ ။
လက္ထဲမွာလည္း လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးေတြ ကိုယ္စီ ကိုင္လာၾကပါတယ္ ။ အခ်ိဳ႕ ပိုက္ဆံေတြလည္းပါပါတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ အားလံုးလာစုပံုထားၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ကန္ေတာ့ခ်င္လို႔လို႔ေျပာပါတယ္ ။
ေျပာေနရင္းနဲ႕ အားလံုး ငိုၾကပါတယ္ ဆရာမ ။
အခ်ိဳ႕ကေလးေတြက ဆရာ ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲ လို႔ေမးတဲ့လူကေမး ၊ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ပါလို႔ ေျပာတဲ့လူကေျပာ ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးအစံု ငိုရင္းနဲ႕ ေျပာေနၾကပါတယ္ ဆရာမ ။
မ်က္ရည္ခုိင္လွပါၿပီ ဆိုတဲ့ ဆရာမ တပည့္ မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး ဆရာမရယ္ ။
၀မ္းနည္းတာေရာ ၊ ပီတိျဖစ္တာေရာ ေရာၿပီး လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲကို ငိုမိပါတယ္ ။
မ်က္ရည္ေတြ ၾကားထဲက ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္မိေတာ့ လူႀကီးလူငယ္အားလံုး မ်က္ရည္ကိုယ္စီနဲ႕ပါ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ သူတို႕ကို ဆုေတြေပးေနမိပါတယ္ ။
ရြာလူႀကီးအပါအ၀င္ လူႀကီးေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ ကန္ေတာ့ပါတယ္ ။
သူတို႔လည္း မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ဆုေတြေပးေနပါတယ္ ဆရာမ ။

ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းက ၈ နာရီ ထိုးေတာ့ ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ဆိုတာသိလိုက္တယ္ေလ ။
ဒါနဲ႔ အားလံုးသိမ္းဆည္းၿပီး ျပန္ဆင္းလာေတာ့ သူတို႕က မျပန္ၾကေသးဘူး ဆရာမ ။
ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ေစာင့္ေနၾကေလရဲ႕ ။
အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္ေတြက ရွိေနၾကတုန္းဆရာမ ။
အားလံုးက ရြာထိပ္အထိလိုက္ပို႔ၾကတယ္ ။
ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းကို ကူးတဲ့အခ်ိန္မွာ လူႀကီးေတြက မ်က္ရည္ၾကားထဲက လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနၾကတယ္ေလ ။ ကေလးေတြကေတာ့ ကားဂိတ္အထိလိုက္ပို႔ခ်င္ပါတယ္ ဆိုလို႔ တားလို႔မရတာနဲ႕ ေခၚသြားရပါတယ္ ။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး စကားေတြေျပာၾက အျပန္အလွန္ မွာတမ္းေတြေျပာရင္း ငိုရင္း လာလိုက္ၾကတာ ကားဂိတ္ကိုေရာက္ေတာ့ ၁၁ နာရီပါ ။ အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ အေအး၀ယ္တိုက္လိုက္ပါတယ္ ။
အခ်ိဳ႕ကေလးေတြက ငိုေနၾကတုန္း ။ ကၽြန္ေတာ္က လူႀကီးဆိုေတာ့ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ ထိန္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္ ။
ဒါေပမယ့္ ကားလည္းထြက္ေရာ အားလံုး ၀ိုင္းငိုက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မထိန္းထားႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ ။
ကားေပၚက အမ်ိဳးသမီးအခ်ိဳ႕ကေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္က်ေနၾကပါတယ္ ဆရာမ ရယ္ ။
( ဆက္ရန္ )

ဆရာမ သို႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ ( ၂ )

ေက်ာင္းေပၚေရာက္ေတာ့ စာသင္ေနတဲ့ ဆရာမ ကို ေတြ႕ရပါတယ္ ။
ဆရာႀကီးက ေနမေကာင္းလို႔ မလာႏိုင္ဘူးတဲ့ ။
သူက အေထြေထြလုပ္သားပါတဲ့ ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာမွာေတာ့ ေထြ/လုပ္ကလဲ စာသင္ရေတာ့ သူလဲ ဆရာမပါပဲ ။
ကၽြန္ေတာ္က ဒီေက်ာင္းကို တာ၀န္က်လို႔ လာတာပါလို႔ ေျပာၿပီး အလုပ္ခန္႔စာ ျပလိုက္ပါတယ္ ။
ကေလးတစ္ေယာက္က ေက်းရြာလူႀကီးကို သြားေခၚပါတယ္ ။

ေက်ာင္းရဲ႕ပံုစံေလးကို ေျပာျပပါဦးမယ္ ဆရာမ ။
ေက်ာင္းက ေပ ၃၀ x ေပ ၂၀ ေက်ာင္းေလးပါ ။ ေဘးက အကာေတြရွိေပမယ့္ မလံုဘူးေလ ။ ၀ါးထရံေလးေတြ ကာထားတာ ။ ရြာအေနာက္ဘက္ထိပ္က ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ ေဆာက္ထားတာပါ ။ ေက်ာင္းေပၚကေနၾကည့္ရင္ ရြာက သစ္ပင္ေတြနဲ႔ အိမ္ေတြအားလံုးကို အေပၚစီးက ျမင္ရပါတယ္ ။ ေလကလဲ အရမ္းတိုက္ပါတယ္ ။ ရိုးမထဲကေလဆိုေတာ့ ေအးစိမ့္ေနတာပါပဲ ဆရာမရယ္ ။

အခ်ိဳ႕ကေလး ေတြက ေအာက္ပိုင္းအ၀တ္မပါဘူး ။ အားလံုးညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ မည္းမည္းတူးတူးေလးေတြ ။
ဆရာမ က စာဆက္သင္ေနပါတယ္ ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ကေလးတစ္ေယာက္က ေနာက္ဘက္ ထရံေပါက္မွာ ကပ္ေနပါတယ္ ။ ခုန္ဆင္းဖို႔ဟန္ျပင္ေနတာပါ ။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းေပၚေရာက္ကတည္းက အဲဒီကေလးကို သတိထားေနမိပါတယ္ ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေနာ္ ။ ခဏေနေတာ့ သူက ခုန္ဆင္းၿပီး ေျပးပါေတာ့တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔အရိပ္အေျခ ၾကည့္ေနတာဆိုေတာ့ သူ ခုန္ဆင္းတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းေရွ႕ကေနခုန္ဆင္းၿပီး လိုက္ဆြဲပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္ဆင္းႀကီး ဆုိေတာ့ လိမ့္က်မွာ စိုးရိမ္တာနဲ႔ ဆက္မလိုက္ေတာ့ပါဘူး ။ ဆရာမ ကို ေမးလိုက္ေတာ့ အဲဒီလုိပဲတဲ့ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္လို႔တဲ့ ။ ေက်ာင္းလာတုန္းကေတာ့ သူ႔အေမက လိုက္ပို႔လုိ႔လာရတာတဲ့ ။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ဆိုရင္ မိဘေတြက အိမ္မွာ မရွိၾကေတာ့ဘူးေလ ။ အလုပ္သြားလုပ္ေနၾကပါၿပီ ။ ဒါကို သူတို႕က သိထားတာကိုး ။

ဒါနဲ႔ ခဏေနေတာ့ ရြာလူႀကီးေရာက္လာပါတယ္ ။ သူ႔အိမ္ကို ေခၚသြားၿပီး ထမင္းေကၽြးပါတယ္ ။ ဒီမွာေနရမွာလို႔ေျပာပါတယ္ ။ ေခါင္းရင္းဘက္က အိမ္တစ္လံုး အပိုရွိေတာ့ အဲဒီအိမ္ေပၚမွာ ေနရာေပးပါတယ္ ။ မနက္အေစာႀကီးကတည္းက လာရတာဆိုေတာ့ ပင္ပန္းမွာေပါ့ ဆိုၿပီး နားနားေနေန ေနပါလို႔ ရြာလူႀကီးက ေျပာပါတယ္ ။ တကယ္လည္း ပင္ပန္းလာေတာ့ ေန႔လည္ဘက္ ေက်ာင္းကို ျပန္မသြားေတာ့ဘဲ နားေနလိုက္ပါတယ္။ ၃ နာရီေလာက္မွာ ေရခ်ိဳးဖို႔ ေျပာပါတယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္ထက္ေနာက္က်ရင္ ေရမခ်ိဳးႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔လည္းေျပာပါတယ္ ။ ဒါနဲ႔ ေရခ်ိဳးဖုိ႔ ေခ်ာင္းထဲေခၚသြားပါတယ္ ။ ေရကေတာ္ေတာ္ေလး ၾကည္ေနပါတယ္ ။ အၿမဲတမ္းလည္းစီးေနပါတယ္ ။ ေတာ္ေတာ္လည္းေအးပါတယ္ ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးေတြလည္း ေခ်ာင္းထဲကို ေျပးလာၾကပါတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ ေရကူး ၊ ေဆာ့ကစားေနၾကပါတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးၿပီး သူတို႔ကို ထိုင္ၾကည့္ေနပါတယ္ ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မတက္ၾကပါဘူး ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္းမေနႏိုင္ေတာ့လို႔ မင္းတို႔ မတက္ၾကေသးဘူးလားလို႔ ေမးေတာ့မွ အားလံုးတက္ၿပီး ျပန္သြားၾကပါတယ္ ။

ညေန ထမင္းေစာေစာေကၽြးတာနဲ႔ စားၿပီး ရြာထဲကို လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ပါတယ္ ဆရာမ ။ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိတာက အိမ္သာပါ ။ တစ္ရြာလံုးမွာမွ ၄ အိမ္မွာပဲ အိမ္သာရွိပါတယ္ ။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ရြာလူႀကီးအိမ္က မီးစက္ေမာင္းပါတယ္ ။ ဗြီဒီယိုျပတာပါ ။ ဘက္ထရီအိုးလည္း အားသြင္းပါတယ္ ။ ဗြီဒီယိုျပေတာ့ တစ္ရြာလံုးနီးပါးလာၾကပါတယ္ ။ ကေလးေရာလူႀကီးပါမက်န္ပါဘူး ။ သူတို႔ဗြီဒီယိုစျပတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေခါင္းရင္းဘက္အိမ္ကိုသြားၿပီး အိပ္ဖို႔ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္ ။ အိပ္ယာထဲေရာက္ေတာ့ ဒီေန႔ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာေတြကို ျပန္ေတြးရင္း ကေလးေတြကို ဘယ္လို ဘယ္လို သင္ၾကားဆံုးမ ရမလဲဆိုတာကို ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္ ဆရာမ ရယ္ ။
( ဆက္ရန္ )

ဆရာမ သို႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ

သို႔
ဆရာမ
ေအာက္ေမ့သတိရျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ စာေရးလိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ် ။
ဆရာမ ခု ဘယ္ကိုေရာက္ေနတာလဲ ဆိုတာ မသိေပမယ့္ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ က ဆရာမ ျပဳစုယုယခဲ့တဲ့ တတိယတန္းေက်ာင္းသား တပည့္ေလးတစ္ေယာက္က အၿမဲတမ္းေအာက္ေမ့သတိရေနပါတယ္ ။
ေတာရြာဇနပုဒ္ေလးမွာ အေနစုပ္စုပ္နဲ႔ ေနခဲ့ရတဲ့ တပည့္ေလးတစ္ေယာက္ကို မၿငိဳမျငင္ျပဳစုယုယခဲ့တဲ့ ဆရာမရဲ႕ ၾကင္နာမႈ ၊ ေႏြးေထြးမႈေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို အၿမဲလႊမ္းမိုးေနပါတယ္ ဆရာမရယ္ ။
အဆုတ္အေအးပတ္တဲ့ေရာဂါနဲ႔ ေက်ာင္းဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ ေန႔စဥ္ ပင္နီစီလင္ေဆးထိုးခဲ့ရတဲ့အတြက္ လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ ဆရာမ နဲ႔ ဆရာမရဲ႕အမ်ိဳးသားက ဒုကၡခံၿပီးေဖးမခဲ့လို႔ ေက်ာင္းကို ပံုမွန္တက္ႏိုင္ခဲ့ရပါတယ္။
ေက်ာင္းသြားေတာ့ ဆရာမတို႔က စက္ဘီးနဲ႔ ။ ကၽြန္ေတာ္က ေျခလ်င္ ။
ဒါေပမယ့္ ဆရာမတို႔ စက္ဘီးမစီးခဲ့ၾကဘူးေနာ္ ။
ဆရာမ အမ်ိဳးသားက ကၽြန္ေတာ့္ကို စက္ဘီးေပၚတင္တြန္း ။ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ လြယ္အိတ္ေလးကိုလြယ္လို႔ ။
ခု ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတြး ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း ပီတိမ်က္ရည္ေတြ က်ေနပါတယ္ ဆရာမရယ္ ။
ေမတၱာတရားႀကီးမားခဲ့တဲ့ ဆရာမ ။
ကရုဏာတရား ျမင့္မားခဲ့တဲ့ ဆရာမ ။
အနစ္နာခံခဲ့တဲ့ ဆရာမ ။
ဆရာမ အနစ္ခံ ျပဳစုခဲ့တာေတြဟာ အခ်ည္းအႏွီး မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး ဆရာမ ရယ္ ။
ဆရာမ ျပဳစုယုယခဲ့တဲ့ ဆရာမ တပည့္ေလးက ခု ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ ဆရာမ ။
တာ၀န္ စၿပီး ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြက စၿပီး ဘ၀ကို တပည့္မ်ားအတြက္ေပးဆပ္ေနမိပါတယ္ ဆရာမ ရယ္ ။
စကားစပ္မိလို႔ ေျပာပါရေစ ဆရာမ ရယ္ ။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ပါတယ္ ။
၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္မရွိေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ လုပ္အားေပးခဲ့ပါတယ္ ။
အ႒မတန္း သခ်ၤာသင္ရပါတယ္ ။
တရား၀င္အလုပ္မဟုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ေစတနာေတြ အျပည့္အ၀ထားၿပီး ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္ ဆရာမ ။
အဲဒီ အခ်ိန္ကစၿပီး ဆရာ ဆိုတဲ့ စကားလံုးႏွစ္လံုးက ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ထဲကို စူးစူးနစ္နစ္၀င္လာခဲ့တာပါ ။
ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ေတြကို တပည့္ေတြကို မွ်ေ၀ပါတယ္ ။
ဆရာမ တပည့္ကလဲ ခ်ဴခ်ာတာေတာ့ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး ဆရာမ ရယ္ ။
အဲဒီႏွစ္က အူအတက္ေရာင္လို႔ ေဆးရံု ၁၈ ရက္တက္ရတယ္ ဆရာမ ။
ေဆးရံုတက္ေနေတာ့ တပည့္ေတြ ေဆးရံုေရာက္လာၾကပါတယ္ ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကို စကားသိပ္မေျပာႏိုင္ပါဘူး ။
သူတို႔က ကုတင္ေျခရင္းေလးမွာထိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ကန္ေတာ့ၾကတယ္ ဆရာမ ရယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာပီတိေတြျဖစ္ေနမိတာ ေဖၚမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ ဆရာမရယ္ ။
သူတို႔ျပန္သြားေတာ့ ေမေမက စာအိတ္ေလးေပးခဲ့တယ္ ဆိုလို႔ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ ၁ က်ပ္တန္ေလးေတြ အထပ္လိုက္ ။
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတြ မထိန္းႏိုင္ခဲ့ဘူး ဆရာမရယ္ ။
တပည့္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚထားတဲ့ ေစတနာ ကို ကၽြန္ေတာ္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ခံစားခဲ့ရတာပါ ။
ဒီလိုနဲ႔ ဆရာမ တပည့္ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွာ တရား၀င္ အလုပ္ရတယ္ ။ မူလတန္းျပေပါ့ ။
တာ၀န္က်တဲ့ ရြာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕နယ္ရဲ႕ အစြန္ဆံုးေနရာ ။ ရိုးမေတာထဲမွာပါ ။
အလုပ္ခန္႔စာရၿပီး ေနာက္ေန႔မွာပဲ စိတ္အားတက္ၾကြစြာနဲ႔ တာ၀န္က်တဲ့ ရြာကို ကၽြန္ေတာ္သြားခဲ့ပါတယ္ ။
အဲဒီေန႔က ႏို၀င္ဘာလ ၂၃ ရက္ ။
ရြာကိုေရာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္သြားရတယ္ ဆရာမ ။
ကား ၂ ဆင့္စီးရပါတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ ရိုးမေတာထဲကုိ ၂ နာရီ လမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီးမွ အဲဒီရြာကိုေရာက္ပါတယ္ ။
ရြာကို မေရာက္ခင္လမ္းမွာ လူႀကီးေတြေရာ ကေလးေတြပါကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္ ။
ဘာလုပ္ၾကတာလည္းေမးေတာ့ ဆန္အပါအ၀င္ အျခားစားေသာက္ကုန္ပစၥည္းေတြသယ္ရေအာင္ သြားမလို႔လို႔ေျပာပါတယ္ ။
ၿမိဳ႕မွာဆိုရင္ေတာ့ ကူလီထမ္းဖုိ႔ေပါ့ ။ ေနာက္မွ ေမးၾကည့္ေတာ့ ကေလးေတြက ဆန္တစ္စိတ္ကို ၅၀ က်ပ္ ရတယ္လို႔ေျပာပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ရြာကိုေရာက္ေတာ့ ဘယ္မွာ ေနရမယ္မွန္းမသိေတာ့ ေက်ာင္းကို တန္းသြားတာေပါ့ ။
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိပါတယ္ ဆရာမရယ္ ။
ကေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကထက္ အေၾကာင္းဆိုးၾကပါတယ္ ဆရာမ ရယ္ ။
( ဆက္ရန္ )

ဧရာ၀တီ

ငယ္စဥ္ကတည္းက ႏွစ္သက္ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ဒီသီခ်င္းေလးကို နားေထာင္ရင္း ဧရာ၀တီနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဆက္ႏြယ္ရင္းႏွီးခဲ့ရပံုေလးေတြကို ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္ေနမိပါတယ္ ။
ျမန္မာ နဲ႔ ဧရာ၀တီဟာ ခြဲျခားမရပါဘူး ။
ျမန္မာတိုင္း ဧရာ၀တီကို သိသလို ၊ ဧရာ၀တီဟာ အားလံုးရဲ႕ေက်းဇူးရွင္ႀကီး၊မိတ္ေဆြႀကီး ဆိုတာ ျငင္းပယ္လို႔မရဘူးလို႔ထင္မိပါတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ေနတဲ့ေနရာက ဧရာ၀တီနဲ႔ ၄ မိုင္ေလာက္ ေ၀းေပမယ့္ ဧရာ၀တီနဲ႔ မကင္းပါဘူး ။
ငယ္စဥ္ဘ၀တုန္းက ဧရာ၀တီကို မွီခိုၿပီး ၀မ္းေရးအတြက္ရွာေဖြခဲ့ရဖူးပါတယ္ ။
ရခိုင္ရိုးမမွာ ၀ါးခုတ္၀ါးသယ္ လုပ္ၿပီး ထံုးဘိုၿမိဳ႕ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္္းကို ပို႔ေပးခဲ့ရပါတယ္ ။
ေနာက္ၿပီး ျပည္မွာ ေက်ာင္းတက္ေတာ့လည္း ဧရာ၀တီဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ခဲ့တဲ့ transporter ႀကီးျဖစ္လာျပန္ေရာေလ ။
ဇာတိေျမက ရခိုင္ရိုးမေတာင္ေျခက ဆိုေတာ့ ရခိုင္ရိုးမ နဲ႔ ဧရာ၀တီဟာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ပါ ။
ဆည္းဆာခ်ိန္ ရိုးမအလွေလးေတြကို ခံစားရင္း ကဗ်ာေလးေတြ ေရးျဖစ္ခဲ့ဖူးသလို ရိုးမေပၚကေန လွမ္းျမင္ရတဲ့ ဧရာ၀တီရဲ႕အလွကို ၾကည္ႏူးစြာခံစားခဲ့ဖူးပါတယ္ ။
ေၾသာ္... အားလံုးဟာ လြမ္းစရာခ်ည္းပါပဲ ...။
ဧရာ၀တီနဲ႔နီးစပ္သူမ်ား ၊ ဧရာ၀တီကို ခ်စ္ၾကသူမ်ား နဲ႔ အားလံုးေသာမိတ္ေဆြမ်ားလည္း ခံစားနားဆင္ၾကည့္ၾကပါေနာ္ ။