အခ်စ္ဆိုတာ... ေတြးစရာလား.........

အရာရာကို မၿငိဳျငင္
သူလိုခ်င္တာ အကုန္ေတြး
ခြင့္လႊတ္ေပးတာ အခ်စ္လား ....
အရာရာကို အျပစ္ျမင္
သူျဖစ္ခ်င္တာ အကုန္ေတြး
အူတုိေပးတာ အခ်စ္လား ....
ခြင့္လႊတ္ေတာ့လည္း ရင္နာရ
အူတိုေတာ့လည္း ေၾကကြဲရ
ဘယ္အရာမွ ေကာင္းက်ိဳးမေပး
အခ်စ္ဆိုတာ ေတြး ... ေတြး ... ေတြး ... ။ ။

အခ်စ္ရဲ႕ေစရာ

အခ်စ္ ...
ႏွလံုးသားကို ဒဏ္ရာဗရပြနဲ႔
အပိုင္းပိုင္းအစစ ေၾကမြေစလည္း
ငါ ...
ရူးမိုက္စြာ ဖက္တြယ္ထားမွာပဲ ...။
ရင္ခြင္လႊာကို လ်စ္လ်ဴရွဳ
ပြန္းရွတာေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳ
ခ်စ္သူရဲ႕ ၿငိဳျငင္မႈအတြက္
အၿပံဳးတုတစ္ခုလည္း ဖန္တီးယူႏိုင္ရတယ္ ...။
ေနာက္ကြယ္မွာ ႀကိတ္မွိတ္
တိတ္တဆိတ္ ငိုေကၽြး
ပူေဆြးတာေတြ စေတးရလည္း
ေက်နပ္ျခင္းေတြ အျမစ္တြယ္
သူ ...
ပစ္ပယ္မွာ စိုးရိမ္စြာနဲ႔မို႔ ..
ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲေနာ္
ငါ ...
နာက်င္တာကို ခါးစည္းခံ
ရင္နာရတာ တန္ပါတယ္ ...။ ။

စိတ္ေရာင္စံု

ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀
အျဖဴေရာင္သက္သက္နဲ႔ စ ...
စိတ္ထဲက ျဖဴစင္
ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔မို႔
အပူအပင္ ဆိုတာ မရွိခဲ့ဘူးေပါ့ ....။
အသက္ေလးက နည္းနည္းရ
သိတတ္စ အရြယ္မွာ
ခ်စ္ မုန္း ၿပံဳးတာေတြ ခြဲတတ္လာေတာ့
နီေစြးေစြးအေရာင္ေတြနဲ႔ စိတ္ကိုျခယ္
အံမယ္ အံမယ္
ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ဆိုတဲ့
ေဆးစက္ေတြက
တစ္စြန္းတစ္စ
စြန္းထင္းစျပဳလာတာ ထင္ပါရဲ႕ ....။
အတိတ္ကို ျပန္ေကာက္
ပစၥဳပၸန္ကို ေမႊေႏွာက္
အနာဂတ္ကို ေရာ္ရမ္း
ေမွ်ာ္မွန္းၿပီး အေရာင္ေတြျခယ္ေတာ့
တစ္ခါတစ္ခါ ညိဳမိႈင္းမိႈင္းကေန
အနက္ေရာင္ေတြေတာင္ သန္းလာေပါ့ ...။ ။

ဧည့္သည္

အူ၀ဲ အူ၀ဲ ၊ သံမစဲပဲ
ရဲရဲစြန္႔ကာ ၊ ေမတၱာရွာဖို႔
ေရာက္လာျပန္ၿပီ ၊ လူ႔ဘံုဆီ ။ ။
ငယ္ကဘ၀ ၊ ျပန္ျမင္ရေသာ္
တံုးေမာင္းေခါက္သံ ၊ ေသာေသာညံတဲ့
ေတာရြာေလးဆီ ၊ ငါ့ဌာနီ ။ ။
ခုလည္းခဏ ၊ ပညာရေအာင္
သုတရွာမွီး ၊ တိုးတက္နည္းနဲ႔
တကၠလာသီ ၊ တိုင္းျခားဆီ ။ ။
လူ႔ဘံုေတာရြာ ၊ တိုင္းျခားဆိုတာ
ႀကံဳေတြ႕ခဏ ၊ ဆံုျပန္ရလဲ
ၿမဲမရွိၿပီ ၊ ဧည့္သည္မည္ ။ ။

အလြမ္းနဲ႔ပန္း

အလြမ္းေတြကို စမ္းေရထဲမွာ ေမွ်ာခ်င္ေပမယ့္
စမ္းကမရွိ အလြမ္းသာရွိသည္ ...
အနမ္းေတြကို ပန္းေတြထဲမွာ ေရာခ်င္ေပမယ့္
အနမ္းလဲမရွိ ပန္းသာရွိသည္...
အလြမ္းနဲ႔အနမ္း စမ္းနဲ႔ပန္း
ဘယ္လိုႏိႈင္းႏိႈင္း ဘယ္လိုယွဥ္ယွဥ္
အလြမ္းနဲ႔အႏြမ္္းက သာမည္ထင္ ..... ။ ။