ဆရာမ သို႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ

သို႔
ဆရာမ
ေအာက္ေမ့သတိရျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ စာေရးလိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ် ။
ဆရာမ ခု ဘယ္ကိုေရာက္ေနတာလဲ ဆိုတာ မသိေပမယ့္ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ က ဆရာမ ျပဳစုယုယခဲ့တဲ့ တတိယတန္းေက်ာင္းသား တပည့္ေလးတစ္ေယာက္က အၿမဲတမ္းေအာက္ေမ့သတိရေနပါတယ္ ။
ေတာရြာဇနပုဒ္ေလးမွာ အေနစုပ္စုပ္နဲ႔ ေနခဲ့ရတဲ့ တပည့္ေလးတစ္ေယာက္ကို မၿငိဳမျငင္ျပဳစုယုယခဲ့တဲ့ ဆရာမရဲ႕ ၾကင္နာမႈ ၊ ေႏြးေထြးမႈေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို အၿမဲလႊမ္းမိုးေနပါတယ္ ဆရာမရယ္ ။
အဆုတ္အေအးပတ္တဲ့ေရာဂါနဲ႔ ေက်ာင္းဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ ေန႔စဥ္ ပင္နီစီလင္ေဆးထိုးခဲ့ရတဲ့အတြက္ လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ ဆရာမ နဲ႔ ဆရာမရဲ႕အမ်ိဳးသားက ဒုကၡခံၿပီးေဖးမခဲ့လို႔ ေက်ာင္းကို ပံုမွန္တက္ႏိုင္ခဲ့ရပါတယ္။
ေက်ာင္းသြားေတာ့ ဆရာမတို႔က စက္ဘီးနဲ႔ ။ ကၽြန္ေတာ္က ေျခလ်င္ ။
ဒါေပမယ့္ ဆရာမတို႔ စက္ဘီးမစီးခဲ့ၾကဘူးေနာ္ ။
ဆရာမ အမ်ိဳးသားက ကၽြန္ေတာ့္ကို စက္ဘီးေပၚတင္တြန္း ။ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ လြယ္အိတ္ေလးကိုလြယ္လို႔ ။
ခု ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတြး ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း ပီတိမ်က္ရည္ေတြ က်ေနပါတယ္ ဆရာမရယ္ ။
ေမတၱာတရားႀကီးမားခဲ့တဲ့ ဆရာမ ။
ကရုဏာတရား ျမင့္မားခဲ့တဲ့ ဆရာမ ။
အနစ္နာခံခဲ့တဲ့ ဆရာမ ။
ဆရာမ အနစ္ခံ ျပဳစုခဲ့တာေတြဟာ အခ်ည္းအႏွီး မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး ဆရာမ ရယ္ ။
ဆရာမ ျပဳစုယုယခဲ့တဲ့ ဆရာမ တပည့္ေလးက ခု ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ ဆရာမ ။
တာ၀န္ စၿပီး ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြက စၿပီး ဘ၀ကို တပည့္မ်ားအတြက္ေပးဆပ္ေနမိပါတယ္ ဆရာမ ရယ္ ။
စကားစပ္မိလို႔ ေျပာပါရေစ ဆရာမ ရယ္ ။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ပါတယ္ ။
၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္မရွိေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ လုပ္အားေပးခဲ့ပါတယ္ ။
အ႒မတန္း သခ်ၤာသင္ရပါတယ္ ။
တရား၀င္အလုပ္မဟုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ေစတနာေတြ အျပည့္အ၀ထားၿပီး ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္ ဆရာမ ။
အဲဒီ အခ်ိန္ကစၿပီး ဆရာ ဆိုတဲ့ စကားလံုးႏွစ္လံုးက ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ထဲကို စူးစူးနစ္နစ္၀င္လာခဲ့တာပါ ။
ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ေတြကို တပည့္ေတြကို မွ်ေ၀ပါတယ္ ။
ဆရာမ တပည့္ကလဲ ခ်ဴခ်ာတာေတာ့ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး ဆရာမ ရယ္ ။
အဲဒီႏွစ္က အူအတက္ေရာင္လို႔ ေဆးရံု ၁၈ ရက္တက္ရတယ္ ဆရာမ ။
ေဆးရံုတက္ေနေတာ့ တပည့္ေတြ ေဆးရံုေရာက္လာၾကပါတယ္ ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကို စကားသိပ္မေျပာႏိုင္ပါဘူး ။
သူတို႔က ကုတင္ေျခရင္းေလးမွာထိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ကန္ေတာ့ၾကတယ္ ဆရာမ ရယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာပီတိေတြျဖစ္ေနမိတာ ေဖၚမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ ဆရာမရယ္ ။
သူတို႔ျပန္သြားေတာ့ ေမေမက စာအိတ္ေလးေပးခဲ့တယ္ ဆိုလို႔ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ ၁ က်ပ္တန္ေလးေတြ အထပ္လိုက္ ။
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတြ မထိန္းႏိုင္ခဲ့ဘူး ဆရာမရယ္ ။
တပည့္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚထားတဲ့ ေစတနာ ကို ကၽြန္ေတာ္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ခံစားခဲ့ရတာပါ ။
ဒီလိုနဲ႔ ဆရာမ တပည့္ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွာ တရား၀င္ အလုပ္ရတယ္ ။ မူလတန္းျပေပါ့ ။
တာ၀န္က်တဲ့ ရြာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕နယ္ရဲ႕ အစြန္ဆံုးေနရာ ။ ရိုးမေတာထဲမွာပါ ။
အလုပ္ခန္႔စာရၿပီး ေနာက္ေန႔မွာပဲ စိတ္အားတက္ၾကြစြာနဲ႔ တာ၀န္က်တဲ့ ရြာကို ကၽြန္ေတာ္သြားခဲ့ပါတယ္ ။
အဲဒီေန႔က ႏို၀င္ဘာလ ၂၃ ရက္ ။
ရြာကိုေရာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္သြားရတယ္ ဆရာမ ။
ကား ၂ ဆင့္စီးရပါတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ ရိုးမေတာထဲကုိ ၂ နာရီ လမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီးမွ အဲဒီရြာကိုေရာက္ပါတယ္ ။
ရြာကို မေရာက္ခင္လမ္းမွာ လူႀကီးေတြေရာ ကေလးေတြပါကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္ ။
ဘာလုပ္ၾကတာလည္းေမးေတာ့ ဆန္အပါအ၀င္ အျခားစားေသာက္ကုန္ပစၥည္းေတြသယ္ရေအာင္ သြားမလို႔လို႔ေျပာပါတယ္ ။
ၿမိဳ႕မွာဆိုရင္ေတာ့ ကူလီထမ္းဖုိ႔ေပါ့ ။ ေနာက္မွ ေမးၾကည့္ေတာ့ ကေလးေတြက ဆန္တစ္စိတ္ကို ၅၀ က်ပ္ ရတယ္လို႔ေျပာပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ရြာကိုေရာက္ေတာ့ ဘယ္မွာ ေနရမယ္မွန္းမသိေတာ့ ေက်ာင္းကို တန္းသြားတာေပါ့ ။
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိပါတယ္ ဆရာမရယ္ ။
ကေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကထက္ အေၾကာင္းဆိုးၾကပါတယ္ ဆရာမ ရယ္ ။
( ဆက္ရန္ )